... Δεν ξέρω τι είναι η μνήμη εξόν από μια ακόμα ικανότητα του νου. Ναι με αποδιοργανώνει ακόμα και η εκφορά μιας πρότασης όταν πρόκειται να θέσω ένα ρήμα στον παρελθόντα χρόνο. Δε μας είναι όμως απαραίτητη για την αρμονική λειτουργία του οργανισμού; Δε μας τροφοδοτεί σαν ένα συνεχές καύσιμο; Δε ζούμε άραγε για να συμπληρώνουμε διαρκώς αυτόν τον τεράστιο πάπυρο, για να μην καταρρεύσει αύριο το Είναι σαν ένας πύργος χάρτινος, τότε που κάθε προσδοκία θα έχει πια χαθεί και το ιστίο του ταξιδιού θα πλέει σπασμένο στην επιφάνεια της θάλασσας; Η μνήμη, η μνήμη που παραβιάζει, κατακρεουργεί αναβιώνοντας το ίδιο το ακριβότερο, το έσχατο αγαθό: εκείνο που υπήρξε...
από το βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη "Ο Έβδομος Ελέφαντας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου