Σύννεφα σταλάζουν

των καιρών τη μοναξιά

πάνω μας

Κι εμείς νομίζουμε

πως πρέπει να την

κάνουμε δική μας

και κρύβουμε αισθήματα

κι αλήθειες από πείσμα

γι' αυτά τα σύννεφα...

...Καληνύχτα.

Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.

Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.

Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.

Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι

στο πάνω πάνω ράφι

που δεν φτάνω.

Κική Δημουλά

Η μαγεία μιας στιγμής

με συνεπήρε

και συνθλίβομαι

στα βράχια ενός

ονείρου μακρινού

χωρίς ελπίδα

να το φτάσω

The night stopped here...

Κι έτσι που πια

δε συλλογιέσαι

τον πόθο μου

Σ' αναζητώ

μ' ένα μικρό μου όνειρο

μ' ένα μικρό μου ψέμα

αναρχικό,

που άφοβα περιπλανιέται

στο πουθενά του ανεκπλήρωτου

αγγίζοντας λεπτές

δικές σου αποχρώσεις

Γιατί στο σκοτάδι
βλέπω καλύτερα
τα κομμάτια της ψυχής μου
Γιατί στη σιωπή
ακούω πιο καλά
τους χτύπους της καρδιάς
Γιατί στο πουθενά
θα είμαι μαζί σου
Γιατί στο ποτέ
θα είμαστε μαζί
για πάντα

Πικρή αλήθεια...

Μην πιστεύεις
όσα κρέμονται απ' τους τοίχους
Μη φοβάσαι
τις πετούμενες στον αέρα ανάσες
Όλα προέρχονται
απ' τη δική σου αιωνιότητα

Μη σε τρομάζουν
οι αδηφάγες σκέψεις τριγύρω
Μην απορείς
με τα τερατώδη ερωτηματικά
Όλα προέρχονται
απ' τη δική σου ερημιά

Μη νιώθεις ξένος
σ' αυτό το μαύρο μέρος
Μην ψάχνεις διέξοδο
από το πουθενά
Όλα είναι μέρος
της φυλακής που έφτιαξες για σένα

Κραδαίνεις τη σιωπή σου
Μπροστά μου
Νομίζεις πως έτσι
Εκβιάζεις την ψυχή μου
Μα η σιωπή σου
Μου είναι πολύτιμη
Σαν κρυσταλλένιο φυλαχτό
Γιατί έμαθα με τον καιρό
Να νιώθω
Όσα δεν λες..

Πάνω στο φεγγαρόφωτο
Πλανιέσαι
Κυλάς μέσα στη θάλασσα
Αργά χαράζεις τοπίο μαγικό
Σιγοπατώντας μην ξυπνήσεις
Των ονείρων μου τα κοιμισμένα άστρα

Ξανά αλλάζεις, αναδιπλώνεσαι
Μυστικά
Κρατάς κομμάτια από το φως
Όλα εκείνα που προσπάθησα
Να πάρω
Μοιάζεις με φως τώρα αλλιώτικο
Μυστικά
Γαληνεύεις τον άδειο ύπνο μου

Είσαι πολλά για πολλούς
Αναζητώ
Αυτό που απ' όλα θα σε κάνει
Δικό μου
Και μια πορεία προς το φως
Αποκαλύπτεται μπροστά μου
Μυστικά...

Νύχτες

Νύχτες
Κομμάτια ουρανού
Κομμάτια από σκέψεις
Κλεφτές ματιές στο μετά

Νύχτες
Δωμάτια από φως
Όνειρα που γέλασαν
Και γελάστηκαν

Νύχτες
Κλοπιμαία ζωής
Ανάσες που χάθηκαν
Στην πνοή του ανέμου

Νύχτες
Πως μπορείς τόσο
Πειθήνια ν' ακολουθείς
Το άθλιο μετά που σε περιμένει;

T. S. Eliot

• Η μόνη σοφία που μπορούμε να ελπίσουμε να ότι θα αποκτήσουμε είναι η σοφία της ταπεινοφροσύνης.
• Για να αποκτήσεις ό,τι δεν κατέχεις πρέπει να περάσεις από τη στέρηση. Και ό,τι δεν ξέρεις είναι το μόνο που ξέρεις.
• Για να φτάσεις σε αυτό που δεν είσαι, πρέπει να πας από εκεί που δεν είσαι.
  

1-8-2010

Πρωινό ζωγράφου βλέπω
και νιώθω
την ευθραυστότητα
της κάθε στιγμής
να με τυλίγει...

Βλέπεις

Βλέπεις
πως χάνεται ο χρόνος
μέσα απ' τα χέρια μας;

Βλέπεις
Ποτέ δεν είναι αργά
κι όμως πάντα είναι

Αργά
για εμάς, για το πάντα
για τα μυστικά μου θέλω...

Εσύ

Ήχοι σε τύλιξαν
Σκέψεις ψάχνουν να σε βρουν
Χάρισες όσα δεν έπρεπε
Ζήτησες ότι δεν μπορύσε να δοθεί
Ποιά κρυφή θύελλα πνίγει
τις στιγμές που κρύβεις;
Ποιό ταξίδι περιμένει να φανείς;




30/7/2010

Gold...

Μικρά κομμάτια
του ποτέ
σταματημένα
μπροστά στο
πρώτο θάμβος
του για πάντα

Μικρά σημάδια
από φωνές
ανέμου
Μικρές κόκκινες
φλόγες
από γιατί

Μικρές σταγόνες
από θέλω
μετανιωμένα
που μείναν στη
σιωπή...

Λίγο μπλε...

Στη Σιωπή

Σωπαίνουν οι στιγμές
Σιωπηλά κυλούν οι ώρες
Σιωπηλά σε αναζητώ
Με τη σιωπή μιλάω
Η σιωπή με σκεπάζει
Μέσα στη σιωπή
Πάντα θα σε βρίσκω
Κι ας με πειράζει...

Διαδρομή

Ψάχνουμε κομμάτια από το φως
Που έμεινε πίσω
Στο δρόμο της επιστροφής
Έντονη ανάγκη φυγής
Μας κυνηγά
Κι όπως παλιά
Ζητάμε πάλι
Μια άλλη αλήθεια
Να μας σώσει...

ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΜΕΡΑ

Νύχτα βιαστική
Μέρα παρωχημένη
Νύχτα που κυλά
Μέρα που προσμένει
Νύχτα με σκιές
Μέρα με σημάδια
Νύχτα που στητά
Περπατά
Μέρα που ξανά
Προσκυνά
Νύχτα που ξεχνά
Μέρα που πονάει
Νύχτα που γελά
Μέρα που σωπαίνει

R. M. Rilke

Κάθε τι ΜΙΑ φορά, ΜΙΑ φορά μόνο.
ΜΙΑ φορά και ποτέ πια.
Κι εμείς ΜΙΑ φορά μόνο. Δεύτερη,
ποτέ! Μα τούτη η ΜΙΑ φορά
για να 'χει υπάρξει, και ΜΙΑ φορά
μόνο γήινη για να 'χει υπάρξει,
δεν είναι κάτι που παίρνεται πίσω.

R. M. Rilke
Μτφ Άρη Δικταίου

Κοιτάζω απ' το παράθυρο
να βρω
λίγο απ' το κάτι που μου λείπει
Θυμός
και ζωντανεύουνε ξανά 'οτι νεκρό
σε μένα ανοίκει
Ξυπνώ ξανά σε νέο τόπο
και κυνηγώ
ότι με κόπο προσπερνώ
και μια ολόκληρη ζωή
μπρος πίσω
στην αναμονή

Καιρός...

Χιόνια και σιωπή
Άνεμοι κι ελπίδες
Βροχές και δάκρυα
Μονάχα ο ήλιος
Βγάζει από μέσα μας
Ότι κρυφά ζεσταίνει
Την καρδιά….

Ύπνος

Τα βλέφαρά μου
Κλείνουνε βαριά
Διαβάζω εικόνες
Που ξεχάστηκαν στη μέρα
Εγκαταλείπω το μισό μου εαυτό
Βρίσκω αυλάκια
Από θέλω ξεχασμένα
Κι έτσι όπως πέφτω
Αργά μέσα στη λήθη
Θυμάμαι πως ξανά
Θα ονειρευτώ

Κάτι από διακοπές....

Ντίνος Χριστιανόπουλος

… Κι όμως νιώθω παράταιρος μέσα στον κόσμο αυτό,
Σαν κλασσική μουσική σε ταβέρνα.
Κι όταν ανοίγω το άλμπουμ με τα εικόνια που μας κάμναν
Πλανόδιοι ζωγράφοι σ’ εξορμήσεις ιεραποστολικές
Δεν ξέρω αν θα ‘θελα να επιστρέψω, είναι τόσο οδυνηρή
Η εποχή της φρόνησης, θα ‘θελα μόνο
Να ξεριζώσω με τα χέρια μου τη μνήμη.
Τάχα θα βάλω πια τις χώρες μου σε κάποια τάξη;
Και πως μες στ’ αδιέξοδο έξοδο να βρω;


από το ποίημα Δημάς

Στιγμή

Νυχτιά
Αστέρια
Κομμάτια ονείρων
Σκόρπια στον άνεμο
Φωτισμένα μέρη διαύγειας
Ότι κρύφτηκε πίσω
Από τις μέρες της σιωπής
Στην πλανεύτρα ασφάλεια
Της ζητημένης μοναξιάς
Δευτερόλεπτα
Στιγμή
Λήθη

Κική Δημουλά

… Όλα τα όνειρα, όνειρο τα κληρονομεί
Άνθρωπος κανένα…


Κική Δημουλά

Στιγμή – διάλογος

Έχει ένα παράπονο κρυφό
Στα μάτια, αδάκρυτο
Λέξεις πικρίας, βουβές
Κρυφές στα χείλη
Αναμνήσεις, σκέψεις στο μυαλό

Μα που ν’ ακουμπήσει
Τι στήριγμα να βρει
-Αν είναι να φύγω
Ας φύγω τώρα, μακριά

-Πάρε τη θλίψη μου μαζί σου
Μαζί σου εκεί που θα πας
Μακριά εκεί που θα φτάσεις
Πάρε τα όνειρά μου…

Αλλιώς...

Μέσα στην κρουστή σιωπή

Μέσα στην κρουστή σιωπή
Διαμάντια της μνήμης βροχή
Γυαλένια μέσα στο σκοτάδι
Τα σημάδια, οι αμυχές
Απ’ όλες τις παλιές πληγές
Που χώρο βρήκαν να ξυπνήσουν

Μέσα στην κρουστή σιωπή
Περνάς ξυστά και προσπερνάς
Όλα αυτά που αναζητάς
Του χρόνου μονοπάτια σε μπερδεύουν
Μιαν άκρη στις ώρες σου γυρεύουν,
Σε σιωπηλές γωνιές καραδοκούν

Μέσα στην κρουστή σιωπή
Σκόνη ασημένια τριγυρνά
Γαλάζιες λάμψεις της στιγμής
Μια αύρα αποδιοργάνωσης
Εξόριστοι οι λογικοί ειρμοί σου
Στη χώρα της λήθης, μάρτυρες
Του ποτέ βασανισμένοι, πένητες κι αναιδείς…

Ημέρα Σάββατο

Ημέρα Σάββατο
Κι αργά αποσυντίθενται
Οι σκέψεις και τα φώτα
Μια δυσφορία , μια παρακμή

Ημέρα Σάββατο
Κι όλα ίδια, παραλυτικά
Ανόμοια μες την τραγική
Μαζική , επικρατούσα ομοιομορφία…

Simon de Beauvoir

"Κοτάζω μάταια τον εαυτό μου στον καθρεύτη, λέω στον εαυτό μου τη δική μου ιστορία, ποτέ δεν μπορώ να συλλάβω τον εαυτό μου ως ολόκληρο αντικείμενο, βιώνω στον εαυτό μου την κενότητα του εαυτού μου, νιώθω ότι δεν είμαι"
Simon de Beauvoir - Pyrrhus et Cineas

a place to be....

Συνειδητοποίηση ...

Καταλαβαίνω την ξένη σου ανάγκη
Ανάγκη για μοιρασιά μικρή ή μεγάλη.....