Το Πλήθος 

  Στο δρόμο, εκεί όπου το πλήθος συνωστιζόταν περισσότερο από κάθε άλλο σημείο, στεκόμουν με τον Πιερό. Όλα τα μάτια στράφηκαν πάνω μου. "Γιατί γελούν;" ρώτησα, αλλά αυτός χαμογέλασε και τίναξε τη σκόνη από το μαύρο μου μανδύα. "Δε βλέπω' θα είναι κάτι αστείο, ίσως ένας τίμιος κλέφτης!" 

  Όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω μου. 

"Σου έκλεψε το πορτοφόλι!" είπαν γελώντας. 

"Το πορτοφόλι μου!" φώναξα. "Πιερό, βοήθεια! κλέφτης!"

 Είπαν γελώντας: "Σου έκλεψε το πορτοφόλι!" 

 Τότε ξεπρόβαλε η Αλήθεια κρατώντας έναν καθρέφτη. "Αν είναι τίμιος κλέφτης", φώναξε η Αλήθεια, "ο Πιερό θα τον βρει μ' αυτόν τον καθρέφτη!" αυτός όμως χαμογέλασε μονάχα και τίναξε τη σκόνη από το μαύρο μου μανδύα.

 "Βλέπεις", είπε, "η Αλήθεια είναι τίμιος κλέφτης, σου φέρνει πίσω τον καθρέφτη σου"

 Όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω μου.

 "Συλλάβετε την Αλήθεια!" φώναξα, ξεχνώντας πως δεν ήταν καθρέφτης μα πορτοφόλι αυτό που έχασα, ενώ στεκόμουν με τον Πιερό στο δρόμο, εκεί όπου το πλήθος συνωστιζόταν περισσότερο από κάθε άλλο σημείο.

Ρόμπερτ Γ. Τσέϊμπερς

Ο Βασιλιάς με τα Κίτρινα

(Ο Παράδεισος των Προφητών)

μτφ. Βάκυ Τόμπρου 

'' Η πεποίθηση είναι σαν την λαιμητόμο: το ίδιο ανάλαφρη, το ίδιο βαριά''
Κάφκα

...μνήμη

... Δεν ξέρω τι είναι η μνήμη εξόν από μια ακόμα ικανότητα του νου. Ναι με αποδιοργανώνει ακόμα και η εκφορά μιας πρότασης όταν πρόκειται να θέσω ένα ρήμα στον παρελθόντα χρόνο. Δε μας είναι όμως απαραίτητη για την αρμονική λειτουργία του οργανισμού; Δε μας τροφοδοτεί σαν ένα συνεχές καύσιμο; Δε ζούμε άραγε για να συμπληρώνουμε διαρκώς αυτόν τον τεράστιο πάπυρο, για να μην καταρρεύσει αύριο το Είναι σαν ένας πύργος χάρτινος, τότε που κάθε προσδοκία θα έχει πια χαθεί και το ιστίο του ταξιδιού θα πλέει σπασμένο στην επιφάνεια της θάλασσας; Η μνήμη, η μνήμη που παραβιάζει, κατακρεουργεί αναβιώνοντας το ίδιο το ακριβότερο, το έσχατο αγαθό: εκείνο που υπήρξε...

από το βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη "Ο Έβδομος Ελέφαντας" 

Ένα κλαδάκι μυγδαλιάς

μπρος στο παράθυρο

ένα κλαδάκι μοναχό

σου κρύβει το μισό χωριό.

Ο έρωτας με τη παλάμη του

σου κρύβει όλο τον κόσμο.

Μένει το φως μονάχα.

Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε•
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

Κ.Π.Καβάφης

Ποτέ μην ξεχνάς

Περπατάμε στην κόλαση

Χαζεύοντας λουλούδια

Κομπαγιάσι Ίσσα

Λένα Πλάτωνος Καβάφης 13 τραγούδια

http://www.inner-ear.gr/gr/releases/artist/24-le/37-kabafhs-13-tragoydia/

...Καληνύχτα.

Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.

Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.

Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.

Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι

στο πάνω πάνω ράφι

που δεν φτάνω.

Κική Δημουλά

T. S. Eliot

• Η μόνη σοφία που μπορούμε να ελπίσουμε να ότι θα αποκτήσουμε είναι η σοφία της ταπεινοφροσύνης.
• Για να αποκτήσεις ό,τι δεν κατέχεις πρέπει να περάσεις από τη στέρηση. Και ό,τι δεν ξέρεις είναι το μόνο που ξέρεις.
• Για να φτάσεις σε αυτό που δεν είσαι, πρέπει να πας από εκεί που δεν είσαι.
  

R. M. Rilke

Κάθε τι ΜΙΑ φορά, ΜΙΑ φορά μόνο.
ΜΙΑ φορά και ποτέ πια.
Κι εμείς ΜΙΑ φορά μόνο. Δεύτερη,
ποτέ! Μα τούτη η ΜΙΑ φορά
για να 'χει υπάρξει, και ΜΙΑ φορά
μόνο γήινη για να 'χει υπάρξει,
δεν είναι κάτι που παίρνεται πίσω.

R. M. Rilke
Μτφ Άρη Δικταίου

Ντίνος Χριστιανόπουλος

… Κι όμως νιώθω παράταιρος μέσα στον κόσμο αυτό,
Σαν κλασσική μουσική σε ταβέρνα.
Κι όταν ανοίγω το άλμπουμ με τα εικόνια που μας κάμναν
Πλανόδιοι ζωγράφοι σ’ εξορμήσεις ιεραποστολικές
Δεν ξέρω αν θα ‘θελα να επιστρέψω, είναι τόσο οδυνηρή
Η εποχή της φρόνησης, θα ‘θελα μόνο
Να ξεριζώσω με τα χέρια μου τη μνήμη.
Τάχα θα βάλω πια τις χώρες μου σε κάποια τάξη;
Και πως μες στ’ αδιέξοδο έξοδο να βρω;


από το ποίημα Δημάς

Κική Δημουλά

… Όλα τα όνειρα, όνειρο τα κληρονομεί
Άνθρωπος κανένα…


Κική Δημουλά

Simon de Beauvoir

"Κοτάζω μάταια τον εαυτό μου στον καθρεύτη, λέω στον εαυτό μου τη δική μου ιστορία, ποτέ δεν μπορώ να συλλάβω τον εαυτό μου ως ολόκληρο αντικείμενο, βιώνω στον εαυτό μου την κενότητα του εαυτού μου, νιώθω ότι δεν είμαι"
Simon de Beauvoir - Pyrrhus et Cineas