Αφήνω το χρόνο...

Αφήνω το χρόνο να περνά
Οι σκέψεις μου να κυνηγούν το χρόνο και ο χρόνος
να τις σβήνει
Αφήνω το χρόνο να κυλά
Να κλείσει σε μια γαλήνια φωτιά τις αστραπές
του μυαλού μου
Αφήνω το χρόνο να τρέχει
Και μυστικά σε προκαλώ να αρπαχτείς από το δείκτη
στο ρολόι
Για να μπορέσει να σωθεί όποιο σημάδι από σένα
μου έχει μείνει
Αφήνω το χρόνο να περνά
Και σε προκαλώ φεύγοντας με το χρόνο
να με σώσεις
Το χρόνο παρακαλώ μαζί του να σε πάρει.

Είμαστε γεννημένοι για να περπατάμε στο έδαφος 

όμως λαχταρούμε να πετάξουμε ψηλά.

Αυτή είναι η κατάρα που μας βασανίζει 

και συνάμα η μαγευτική ομορφιά των ονείρων μας ... 

Νότες θάλασσας
πάνω στης καρδιάς μου
τις χορδές... 

revelation

Μια στιγμή-σχισμή

και φως που ρέει 

από μέσα η αλήθεια 

και η κουρτίνα που έριχνες 

σώπασε σχισμένη ξαφνικά ...

Ο ήλιος στο ποτήρι...

...μνήμη

... Δεν ξέρω τι είναι η μνήμη εξόν από μια ακόμα ικανότητα του νου. Ναι με αποδιοργανώνει ακόμα και η εκφορά μιας πρότασης όταν πρόκειται να θέσω ένα ρήμα στον παρελθόντα χρόνο. Δε μας είναι όμως απαραίτητη για την αρμονική λειτουργία του οργανισμού; Δε μας τροφοδοτεί σαν ένα συνεχές καύσιμο; Δε ζούμε άραγε για να συμπληρώνουμε διαρκώς αυτόν τον τεράστιο πάπυρο, για να μην καταρρεύσει αύριο το Είναι σαν ένας πύργος χάρτινος, τότε που κάθε προσδοκία θα έχει πια χαθεί και το ιστίο του ταξιδιού θα πλέει σπασμένο στην επιφάνεια της θάλασσας; Η μνήμη, η μνήμη που παραβιάζει, κατακρεουργεί αναβιώνοντας το ίδιο το ακριβότερο, το έσχατο αγαθό: εκείνο που υπήρξε...

από το βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη "Ο Έβδομος Ελέφαντας" 

Άνθρωποι

Γύρω μου άνθρωποι
Τόσο δικοί μου
και τόσο ξένοι
ταυτόχρονα
Που μου ξανοίγουν ορίζοντες
Που μου σβήνουν
το φως της λογικής τόσο
ξεδιάντροπα

Τόσο δικοί μου
και τόσο ξένοι
Κρυμμένοι στα δικά τους
Ψαγμένοι μαζί μου
Φοβίζουν το αύριο
με την αναλαμπή
της απουσίας τους
Κλειδώνουν το χθες
πίσω από πόρτες
σφηνωμένες
Φορτώνουν το τώρα
στο καράβι της μνήμης

Από ανθρώπους είμαι καμωμένη
κι άνθρωποι με κομματιάζουν

Homecoming...

Μικρό ταξίδι

Έβαλα πλώρη

για τη γωνιά του απείρου

Άφησα πίσω φωτιές

και δάκρυα μεταλλικά

Σώπασαν οι ανεξίτηλες

κραυγές για λίγο

ίσα που να ξεφύγω

απ' τη στενή πολιορκία της ερημιάς

Μ' έναν ήχο λατρευτικό

και μια γεύση νυχτερινού αέρα

που την ψυχή μου αντανακλά

Δε μετράω τις λέξεις

Δε θέλω στρατιώτες στο χαρτί

Θέλω κύματα σαν θάλασσα

Θέλω φλόγες σαν φωτιά

Δεν μετράω τους στίχους

Δε θέλω δεσμοφύλακες στις σκέψεις

Θέλω φωνές σαν κραυγές

Θέλω σιωπές σαν τραγούδια

Δε θέλω να φωτίσω καμιά αλήθεια

Οι αλήθειες έρχονται ολόφωτες

για να μας κάψουν πια

Θέλω το λίγο σαν πληγή

που βγαίνει από μέσα μου

να το χαράξω έτσι ασύμμετρα

όπως μου φανερώθηκε..

Αποφάσεις που λαμβάνονται μόνο από τους τολμηρούς, από αυτούς που εκτός από τον φόβο και τον πόνο νιώθουν και κάτι άλλο μέσα τους. Την ανάγκη να αλλάξουν προς το καλύτερο. Όλοι νιώθουν τον πόνο αλλά κάποιοι εκτός από αυτό το αισθητήριο έχουν και μια αντοχή που δεν γνώριζαν ότι έχουν. Άνθρωποι που αντέχουν, που θέλουν να ζήσουν μια ζωή με τις δικές τους επιλογές, όπως αυτοί την ονειρεύονται. Άνθρωποι που δεν συμβιβάζονται με το να είναι απλά χαμαιλέοντες αλλά έχουν τον δικό τους χαρακτήρα και τα δικά τους θέλω χωρίς να δανείζονται από άλλους.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι που αλλάζουν τον κόσμο...

(Για μια φίλη που πήρε μια τέτοια απόφαση και τώρα ανακαλύπτει την αντοχή της... )

Κανείς δεν είναι αλάθητος.

Κανείς δε συνειδητοποιεί τι κρατά στα χέρια του.

Αυτό είναι το υλικό των καταστροφών...

Μικρός ο κόσμος, δε με χωρά

μεγάλος και με τρομάζει

Και μια δίψα που μέσα μου

κατοικεί παντοτινά

για ότι μένει ίδιο κι αλλάζει

Δρόμοι που κοιμούνταν, ξύπνησαν

Όσοι σιωπούσαν μίλησαν

Θυμοί, παράπονα ξεχείλισαν

Κι έρχεται η ώρα που

τα μέσα έξω θα απλωθούν

για να γδυθεί η αλήθεια

που χρόνια από ντροπή

ίσως και κάποια ανοχή

κρύβανε κάτω από στολίδια

φτιασιδώματα, ρούχα και μπαλώματα

Πια δεν αντέχει άλλο

τα ψεύτικα φουστάνια που την ντύσαν

Μπήκε στου κόσμου την καρδιά

να βρει επιτέλους λευτεριά

στο φως της μέρας χωρίς

ρούχα ξένα, δανεικά

Ένα κλαδάκι μυγδαλιάς

μπρος στο παράθυρο

ένα κλαδάκι μοναχό

σου κρύβει το μισό χωριό.

Ο έρωτας με τη παλάμη του

σου κρύβει όλο τον κόσμο.

Μένει το φως μονάχα.

This is who I am

This is how i feel

and it's up to the world

to accept it

For love is a sparkling diamond

that should be kept

away from the dirt

and life is as sort and valuable as a breath

but we are bound to spend it carelessly

in a world that it's trapped in between...

Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε•
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

Κ.Π.Καβάφης

beauty in little moments...

Αναμονή

Μια αναμονή όξινη πληγώνει

Μια αναμονή σαπίζει τις στιγμές

χαράζει δρόμους δύσκολους, κοφτούς

για το μυαλό που τρέχει

Μια λύτρωση ασάλευτη

κρυμμένη, ανηλεής και

μια πίστη απροσδόκητη

στο ζωντανό ερχομό της

Μια αναμονή να περιμένει

μόνη της ένα ανύπαρκτο

κλεμμένο μετά κάπου

μακριά αφοπλισμένο.

Πάνω στην κόψη της στιγμής

μου φανερώθηκε στυγνή η αλήθεια

Ο σφυγμός της απώλειας

ήχησε μες την κρουστή σιωπή

σαν κρότος καραβιού

που γέρνει μες την καταιγίδα

...Α... (για μια πόλη ...με καπνό..)

Μια πόλη από καπνό

κλεισμένη στη μέση του πουθενά της

Αλλάζει τρόμους κάθε λίγο

Σταματά το χρόνο με μικρές στιγμές

Μια πόλη από καπνό

Τραντάζεται στηριγμένη

στα μικρά όνειρα

των μικρών κατοίκων της

που νομίζουν πως αρκεί

μονάχα να ονειρεύονται

microbunny-gravity & air

4-2-2011

Σε τροχιά γύρω από εσένα

οι σκέψεις μου

Εσένα που υπάρχεις πάντα

στο μυαλό μου

αλλά ποτέ εκεί

που σε χρειάζομαι

Σε μια πλάνη γεμάτη από εσένα

το μυαλό μου

Εσένα που μένεις μέσα μου

ποτέ κοντά μου

Εσένα που σε ψάχνω

στο μετά και στο πριν

στην κόψη των στιγμών μου

Κάποια πρωινά...

Κάποια πρωινά ξεκούρδιστα

δοσμένα στο τίποτα

Κάποια απογεύματα

μεθυσμένα από το μετά

Και ότι έχασα

Ότι ξέχασα

σωσμένο πια από τη σκόνη των καιρών

κλεισμένο καλά μες τη σιωπή του

Πρωινή συνειδητοποίηση

Το σήμερα είναι μια φυγή

Το χθες μια φυλακή

Το αύριο είναι δρόμος...

Aidipsos.avi

Ποτέ μην ξεχνάς

Περπατάμε στην κόλαση

Χαζεύοντας λουλούδια

Κομπαγιάσι Ίσσα

Λένα Πλάτωνος Καβάφης 13 τραγούδια

http://www.inner-ear.gr/gr/releases/artist/24-le/37-kabafhs-13-tragoydia/

Ας φέρει ο νέος χρόνος φρέσκες και ελπιδοφόρες δυνάμεις, υγεία και αγάπη για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να ονειρευόμαστε!