revelation

Μια στιγμή-σχισμή

και φως που ρέει 

από μέσα η αλήθεια 

και η κουρτίνα που έριχνες 

σώπασε σχισμένη ξαφνικά ...

Ο ήλιος στο ποτήρι...

...μνήμη

... Δεν ξέρω τι είναι η μνήμη εξόν από μια ακόμα ικανότητα του νου. Ναι με αποδιοργανώνει ακόμα και η εκφορά μιας πρότασης όταν πρόκειται να θέσω ένα ρήμα στον παρελθόντα χρόνο. Δε μας είναι όμως απαραίτητη για την αρμονική λειτουργία του οργανισμού; Δε μας τροφοδοτεί σαν ένα συνεχές καύσιμο; Δε ζούμε άραγε για να συμπληρώνουμε διαρκώς αυτόν τον τεράστιο πάπυρο, για να μην καταρρεύσει αύριο το Είναι σαν ένας πύργος χάρτινος, τότε που κάθε προσδοκία θα έχει πια χαθεί και το ιστίο του ταξιδιού θα πλέει σπασμένο στην επιφάνεια της θάλασσας; Η μνήμη, η μνήμη που παραβιάζει, κατακρεουργεί αναβιώνοντας το ίδιο το ακριβότερο, το έσχατο αγαθό: εκείνο που υπήρξε...

από το βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη "Ο Έβδομος Ελέφαντας" 

Άνθρωποι

Γύρω μου άνθρωποι
Τόσο δικοί μου
και τόσο ξένοι
ταυτόχρονα
Που μου ξανοίγουν ορίζοντες
Που μου σβήνουν
το φως της λογικής τόσο
ξεδιάντροπα

Τόσο δικοί μου
και τόσο ξένοι
Κρυμμένοι στα δικά τους
Ψαγμένοι μαζί μου
Φοβίζουν το αύριο
με την αναλαμπή
της απουσίας τους
Κλειδώνουν το χθες
πίσω από πόρτες
σφηνωμένες
Φορτώνουν το τώρα
στο καράβι της μνήμης

Από ανθρώπους είμαι καμωμένη
κι άνθρωποι με κομματιάζουν