Homecoming...

Μικρό ταξίδι

Έβαλα πλώρη

για τη γωνιά του απείρου

Άφησα πίσω φωτιές

και δάκρυα μεταλλικά

Σώπασαν οι ανεξίτηλες

κραυγές για λίγο

ίσα που να ξεφύγω

απ' τη στενή πολιορκία της ερημιάς

Μ' έναν ήχο λατρευτικό

και μια γεύση νυχτερινού αέρα

που την ψυχή μου αντανακλά

Δε μετράω τις λέξεις

Δε θέλω στρατιώτες στο χαρτί

Θέλω κύματα σαν θάλασσα

Θέλω φλόγες σαν φωτιά

Δεν μετράω τους στίχους

Δε θέλω δεσμοφύλακες στις σκέψεις

Θέλω φωνές σαν κραυγές

Θέλω σιωπές σαν τραγούδια

Δε θέλω να φωτίσω καμιά αλήθεια

Οι αλήθειες έρχονται ολόφωτες

για να μας κάψουν πια

Θέλω το λίγο σαν πληγή

που βγαίνει από μέσα μου

να το χαράξω έτσι ασύμμετρα

όπως μου φανερώθηκε..

Αποφάσεις που λαμβάνονται μόνο από τους τολμηρούς, από αυτούς που εκτός από τον φόβο και τον πόνο νιώθουν και κάτι άλλο μέσα τους. Την ανάγκη να αλλάξουν προς το καλύτερο. Όλοι νιώθουν τον πόνο αλλά κάποιοι εκτός από αυτό το αισθητήριο έχουν και μια αντοχή που δεν γνώριζαν ότι έχουν. Άνθρωποι που αντέχουν, που θέλουν να ζήσουν μια ζωή με τις δικές τους επιλογές, όπως αυτοί την ονειρεύονται. Άνθρωποι που δεν συμβιβάζονται με το να είναι απλά χαμαιλέοντες αλλά έχουν τον δικό τους χαρακτήρα και τα δικά τους θέλω χωρίς να δανείζονται από άλλους.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι που αλλάζουν τον κόσμο...

(Για μια φίλη που πήρε μια τέτοια απόφαση και τώρα ανακαλύπτει την αντοχή της... )