Κανείς δεν είναι αλάθητος.

Κανείς δε συνειδητοποιεί τι κρατά στα χέρια του.

Αυτό είναι το υλικό των καταστροφών...

Μικρός ο κόσμος, δε με χωρά

μεγάλος και με τρομάζει

Και μια δίψα που μέσα μου

κατοικεί παντοτινά

για ότι μένει ίδιο κι αλλάζει

Δρόμοι που κοιμούνταν, ξύπνησαν

Όσοι σιωπούσαν μίλησαν

Θυμοί, παράπονα ξεχείλισαν

Κι έρχεται η ώρα που

τα μέσα έξω θα απλωθούν

για να γδυθεί η αλήθεια

που χρόνια από ντροπή

ίσως και κάποια ανοχή

κρύβανε κάτω από στολίδια

φτιασιδώματα, ρούχα και μπαλώματα

Πια δεν αντέχει άλλο

τα ψεύτικα φουστάνια που την ντύσαν

Μπήκε στου κόσμου την καρδιά

να βρει επιτέλους λευτεριά

στο φως της μέρας χωρίς

ρούχα ξένα, δανεικά

Ένα κλαδάκι μυγδαλιάς

μπρος στο παράθυρο

ένα κλαδάκι μοναχό

σου κρύβει το μισό χωριό.

Ο έρωτας με τη παλάμη του

σου κρύβει όλο τον κόσμο.

Μένει το φως μονάχα.